ενδαίω

(I)

ἐνδαίω (Α)

1. ανάβω μέσα σε κάποιον («γλυκὺν ἡμιθέοισιν πόθον ἔνδαιεν Ἥρα» — η Ήρα άναβε γλυκό πόθο μέσα στην ψυχή τών ημιθέων)

2. φρ. α) «ἐν δέ οἱ ὄσσε δαίεται» — τα μάτια του έκαιγαν, έβγαζαν σπίθες

β) «βέλος δ' ἐνεδαίετο κούρῃ φλογὶ εἴκελον» — το βέλος τού έρωτα καιγόταν μέσα στην καρδιά τής κόρης όμοιο με φλόγα.

————————

(II)

ἐνδαίω (Α)

διανέμω, διαμοιράζω.